Lou zwaait met haar hand vanuit het raam van de hoge bus. Ik kan alleen het bovenste gedeelte van haar gezicht zien en haar mooie krullen. De bus vertrekt maar niet. Ik blijf terug zwaaien met mijn hand omhoog.
‘Primatour,’ zegt de moeder naast mij.
Onze dochtertjes zitten samen aan de voorkant omdat ze allebei misselijk zouden kunnen worden. Dit pilletje tegen misselijkheid kende ik niet. ‘Ik zal het onthouden,’ zeg ik terwijl ik mijn blik geen seconde van Lou weg neemt.
Ze zwaait nog steeds met haar klein handje, haar voorhoofd tegen het raam.
Gisteren toen ik haar rugzakje aan het klaarmaken was, zag ik in mijn handen de handen van mijn moeder die jaren geleden ook de tas voor mijn schoolreisje klaar hadden gemaakt. Ze had toen vast zoals ik nu de beste uit het beste proberen te maken voor het middaghapje. Zodat ik kracht genoeg zou hebben om de hele dag te spelen. Mijn handen doen nog daarbij droge kleren in de tas voor als ze nat wordt in de waterspeeltuin. Zonnecrème voor als de zon heet is…
Toen ik de dag van het schoolreisje mijn boterham had gegeten, had ik vast geen moment stilgestaan bij de zorg en liefde waarmee mijn moeder de nacht daarvoor dit school reis tasje had klaar gemaakt.
De moeder naast mij heeft ook waterige ogen en de bus die maar niet vertrekt.
De handen van de ouders blijven zwaaien in de lucht. De handjes van de kindjes vallen slaap tegen de ruit.
Ik had geen waterige ogen gehad toen Lou de crèche begon, ook niet toen ze de school begon drie weken geleden. Nu ben ik zelf niet degene die weg gaat en Lou veilig laat in een leeslokaal. Nu is ze diegene die weg gaat. En ik blijf.
De chauffeur van de bus zegt iets door de microfoon. Lou kijkt naar voren. Mijn handen blijven zwaaien. De motor start. Alle ouders volgen de bus tot om de hoek. Ik zie Lou niet meer. Ik weet het niet of ze nog aan het uitzwaaien is of ze nu al naar voren kijkt en aan het mooie strand denkt waaraan ze straks zal aankomen.
Als het bus uit de zicht is verdwenen, onlocken alle ouders hun fietsen. De meerderheid van ons hoofden zijn gebogen. Hier en daar een paar moeders praten.
‘De bus was groot, he?´ zegt de ene.
‘En zij zijn nog zo klein,’ antwoordt de andere.
Ik fiets weg en heb moeite om te slikken. De tranen vallen nu echt. Dat zal vast komen omdat het nu de eerste keer is. De eerste keer dat ze weg van mij gaat.
Ineens zie ik het. Ik zit in een grote bus. Ik draag een wit hemd met kleine blauwe bloemetjes dat mijn moeder voor mij had gemaakt. Ik ben achttien. De bus gaat vertrekken. Ik zwaai tegen mijn ouders daar beneden op de stoep. Dit is geen schoolreisje. Ik ga naar Granada studeren. 1000 km ver weg van ons huis in Baskenland. Het is net na de zomer. Ik zal pas met kerst terug zijn. Mij moeder pakt een zakdoekje en veegt haar tranen. Zit ze echt te huilen?