• Skip to primary navigation
  • Skip to content

Kristina G. Langarika

Kristina Goikoetxea Langarika

  • Over mij
  • Blog
  • Publicaties
  • Tiny Letter
  • Contact

mama

Dood

Dood

July 2, 2014 By kristina Leave a Comment

Ooit ga ik dood. Hopelijk wel over  zestig jaar. Dan word ik meer dan negentig. Zoals mijn oma.

De laatste keer dat ik bij mijn oma op bezoek was, met kerst, had mijn baby gepoept. Ik was de luiers vergeten. “Doe maar één van de luiers van oma,´ zei mij tante die om de beurt samen met mijn moeder voor oma zorgt. “Een beetje knippen hier en kijk, hetzelfde, zie je?”

Hetzelfde, dat moet ik ook nu denken als ik mijn dochtertje haar eerste stappen zie zetten achter het loopstoeltje. Ze lijken op de laatste stappen van mijn oma achter haar loopstoeltje.

Mijn dochtertje kreeg langzaam de tanden die mijn oma had verloren. En ze begint nu woorden te zeggen met dezelfde snelheid waarmee de woorden deze laatste dagen uit de mond van mijn oma verdwenen.

Aan de telefoon kon oma bijna haar woorden niet afmaken. Maar een nacht, vertelde mijn moeder mij, de derde nacht voor haar dood, heeft mijn oma kleine Lou zitten roepen. “Lou, Lou, kleine Lou…,” schreeuwde ze vanaf haar sterfbed.

Maar mijn dochtertje kon haar niet horen in die droom, zei oma tegen mijn moeder de volgende ochtend, Lou draaide zich niet om. Daarom wilde ik op tijd zijn voor haar sterfbed, samen met Lou.

Maar we kwamen een halve dag te laat.

Dus, we zagen haar in het uitvaartcentrum van het dorp.

En ik heb daarom niet kunnen zien hoe haar gerimpelde lichaam totaal in elkaar gekrompen was, zoals dat van Lou toen ze net uit mij kwam.

Daar in het kamertje waar mijn oma mooi gekleed en opgemaakt lag, keek ik naar de armen van mijn moeder, die al een beetje begonnen te hangen, en merkte op dat ze wat kleiner was geworden.

Misschien precies dezelfde centimeters die Lou deze laatste maanden is gegroeid.

 

Filed Under: column Tagged With: kristina goikoetxea langarika, mama, moederschap

Vrijdag de 13de in de Coffee Company

Vrijdag de 13de in de Coffee Company

July 2, 2014 By kristina Leave a Comment

Vandaag is het vrijdag de 13de in de Coffee Company, maar er staat geen Vrijdag de 13de koffie speciaal op het bord geschreven.

‘Sleep is overrated’, lees ik op het t-shirt van de serveerster.  Wat was ‘overrated’ ook al weer?

Straks als ik mijn laptop aanzet, ga ik het in het woordenboek opzoeken.

Het regent buiten. Mijn voeten met slippers zijn kletsnat. Ik had andere schoenen moeten aantrekken; ook mijn mobiel ben ik vergeten, besef ik ineens. Als er iets is, kan de oppas mij niet bellen.

Terwijl ik mijn beurt afwacht, denk ik aan het gezichtje van mijn dochter. Zij zwaaide me gedag vanuit het raam, samen met de oppas. Vanuit de hoogte keek ze alsof ze niet snapte waarom ik weg moest. We hadden het net zo gezellig samen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe ze me zag vanaf boven: een paraplu met de kleuren van de regenboog. Onder de paraplu, mijn hand die ook gedag zwaaide, en daaronder mijn twee blote voeten met slippers.

Het heeft me zoveel tijd gekost om vandaag het huis uit te gaan. Soms vind ik het moeilijk om uit elkaar te gaan, probeer ik de tijd te rekken, en dan vertrek ik gehaast.

Er valt snot uit mijn neus… ik heb ook geen zakdoekjes meegenomen.

‘Mijn bril,’ mijn bril ben ik dus ook vergeten. In mijn tas vind ik mijn oude kapotte reservebril. Hij is geplakt met loctite, mist een poot en op het rechterglas is wat lijm gevallen waardoor ik een soort wolkje zie in het gezicht van de serveerster van de Coffee Company.

Mijn neus vol, mijn ogen blind, mijn voeten nat,…en nu voel ik ineens ook een enorme drang om naar de wc te gaan.

‘Kan ik u helpen?’,  vraagt de serveerster.

Zij kijkt naar mijn bril, geplakt met lijm en met één poot. Ik ben zeker dat ze ook merkt dat er snot uit mijn neus valt.

‘Is er toiletpapier op de wc?’

Zonder op haar antwoord te wachten, haast ik me naar het toilet. Gelukkig is er toiletpapier.

Als ik het deksel van de bril omhoog doe, zie ik mijn bril vallen in het gat achter de bril van de wc.

Mijn dochtertje had gelijk, vandaag had ik niet weg moeten gaan.

Filed Under: column Tagged With: coffee company, kristina goikoetxea langarika, mama, moederschap

Copyright © 2021 Kristina G. Langarika

  • Facebook
  • Instagram
  • Twitter
  • Linkedin
  • Pinterest