• Skip to primary navigation
  • Skip to content

Kristina G. Langarika

Kristina Goikoetxea Langarika

  • Over mij
  • Blog
  • Publicaties
  • Tiny Letter
  • Contact

coffee company

Gargantúa

Gargantúa

July 2, 2014 By kristina Leave a Comment

In het midden van het dorpje van mijn oma in Baskenland is er een kerkplein. Op het kerkplein, precies in het midden, staat een fontein. Naast het fontein is er een terrasje. Het terrasje behoort tot het café aan de overkant: Gargantua taberna.

Het dorpje van mijn oma telt niet meer dan duizend inwoners, maar op de witte stoeltjes van het plein naast het fontein zitten mensen uit alle hoeken van de wereld. Vandaag zit ik niet in de Coffee Company in Amsterdam, maar op een van de witte stoeltjes van de Gargantua Taberna omdat mijn oma eergisteren overleden is.

Rond me heen zitten Nederlanders, Duitsers, Amerikanen, Brazilianen en een Japanner.

‘Today I walked more than 20 km, I think‘ zegt een van de Amerikanen tegen de mevrouw tegenover hem voordat ze het cijfer in haar dagboek schrijft. De Japanner schrijft ook in een dagboek. En de Braziliaan ook. Ze schrijven in verschillende talen, hetzelfde aantal kilometers. Ze dragen slippers en hun voeten hebben blaren. Ze kijken rond.

Ze zien mijn buurman die op een van de banken voor de kerk zit. Hij zit iets uit te leggen aan een blonde jongen met een rugzak. Hij wijst met zijn stok naar de namen die gegraveerd staan in de steen in de portiek. Ik hoor hem het woord ´oorlog´ uitspreken.

In de dagboeken van deze mensen zal nu ook mijn buurman staan. Als een personage, als de vriendelijke ´local´ op weg naar Santiago. Ze schrijven in hun dagboek vast ook over mijn vader die straks komt aanfietsen met achterop een bosje prei en wat pompoenen. Misschien schrijven ze ook iets over mijn moeder die bij de slagerij hardop staat te praten met de slager en zijn vrouw.

En vanavond om 7 uur, als de doodsklok begint te luiden, als onze familie langzaam achter de doodkist van mijn oma loopt, van haar huis naar de deur van de kerk, precies voor de witte stoeltjes van de Gargantua Taberna, haar kleinkinderen langzaam met drie bloemenkronen in de handen, schrijven ze misschien ook over mij, terwijl ik langzaam loop, met een zwarte zonnebril, rood lipstift, en mijn dochtertje, mijn oma’s eerste achterkleinkind, in een rugzak achterop.

Filed Under: column Tagged With: coffee company, kristina goikoetxea langarika, moederschap, weg naar Santiago

Vrijdag de 13de in de Coffee Company

Vrijdag de 13de in de Coffee Company

July 2, 2014 By kristina Leave a Comment

Vandaag is het vrijdag de 13de in de Coffee Company, maar er staat geen Vrijdag de 13de koffie speciaal op het bord geschreven.

‘Sleep is overrated’, lees ik op het t-shirt van de serveerster.  Wat was ‘overrated’ ook al weer?

Straks als ik mijn laptop aanzet, ga ik het in het woordenboek opzoeken.

Het regent buiten. Mijn voeten met slippers zijn kletsnat. Ik had andere schoenen moeten aantrekken; ook mijn mobiel ben ik vergeten, besef ik ineens. Als er iets is, kan de oppas mij niet bellen.

Terwijl ik mijn beurt afwacht, denk ik aan het gezichtje van mijn dochter. Zij zwaaide me gedag vanuit het raam, samen met de oppas. Vanuit de hoogte keek ze alsof ze niet snapte waarom ik weg moest. We hadden het net zo gezellig samen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe ze me zag vanaf boven: een paraplu met de kleuren van de regenboog. Onder de paraplu, mijn hand die ook gedag zwaaide, en daaronder mijn twee blote voeten met slippers.

Het heeft me zoveel tijd gekost om vandaag het huis uit te gaan. Soms vind ik het moeilijk om uit elkaar te gaan, probeer ik de tijd te rekken, en dan vertrek ik gehaast.

Er valt snot uit mijn neus… ik heb ook geen zakdoekjes meegenomen.

‘Mijn bril,’ mijn bril ben ik dus ook vergeten. In mijn tas vind ik mijn oude kapotte reservebril. Hij is geplakt met loctite, mist een poot en op het rechterglas is wat lijm gevallen waardoor ik een soort wolkje zie in het gezicht van de serveerster van de Coffee Company.

Mijn neus vol, mijn ogen blind, mijn voeten nat,…en nu voel ik ineens ook een enorme drang om naar de wc te gaan.

‘Kan ik u helpen?’,  vraagt de serveerster.

Zij kijkt naar mijn bril, geplakt met lijm en met één poot. Ik ben zeker dat ze ook merkt dat er snot uit mijn neus valt.

‘Is er toiletpapier op de wc?’

Zonder op haar antwoord te wachten, haast ik me naar het toilet. Gelukkig is er toiletpapier.

Als ik het deksel van de bril omhoog doe, zie ik mijn bril vallen in het gat achter de bril van de wc.

Mijn dochtertje had gelijk, vandaag had ik niet weg moeten gaan.

Filed Under: column Tagged With: coffee company, kristina goikoetxea langarika, mama, moederschap

Coffee Company – Writing in Company

Coffee Company – Writing in Company

July 2, 2014 By kristina Leave a Comment

Vandaag is het moederdag in de Coffee Company.

Ik bestel de Moederdag special. Het is een Latte met vanille en karamel. Lekker groot deze keer.

Terwijl ik aan de andere kant van de toog op mijn koffie wacht, zegt de serveerster tegen het koppel met kind naast mij: “We geven een roos voor moederdag,”  en ze wijst naar een vaas vol bloemen.

Zo eentje wil ik ook. Alleen heb ik geen kind bij mij. Als ik erom vraag, denkt ze zeker dat ik lieg.

Net als ik ga zitten zoekt een papa met twee kinderen een plek. Zonder mama.

‘Papa gaat nu lezen’, zegt papa.

Hij pakt de bijlage van de Volkskrant. Daar staat een fotoreportage van moeders en dochters in. Ze zijn afgebeeld met dezelfde kleren. Of zoiets, zie ik vanuit mijn fauteuil.

Zijn zoontje moet ongeveer drie zijn. Hij komt achter mij staan, raakt mijn haren aan.

‘Bartje, laat de mevrouw met rust,’ zegt papa die niet weet dat zijn zoontje zit te spieken wat ik over hem schrijf.

Zijn dochter moet ongeveer zeven zijn. Ze zit nu zonder schoenen van de ene armstoel in de andere te springen.

‘Stop Maartje, stop, ik wil dat je NU stopt’.

Maartje gaat haar eigen gang.

Bartje lacht zich kapot. Omdat Maartje zo zit te springen. Of omdat papa steeds maar zenuwachtiger wordt.

Bartje heeft iets pervers in zijn glimlach. Hij lijkt ontzettend veel op zijn papa.

‘En nu gaat papa lezen,’ zegt papa als Maartje eindelijk stilletjes in haar armstoel gaat zitten met een kinderboek.

Papa opent opnieuw de bijlage van de Volkskrant. Het duurt even voordat hij de bladzijde vindt waar hij gebleven was. Als het eindelijk zo ver is, ziet papa uit zijn ooghoek dat Bartje in de koffie van de vrouw tegenover hem met een lepeltje zit te roeren en aan het schuim likt.

‘Genoeg, dit is genoeg,’ papa pakt Bartje een beetje gewelddadig bij zijn pols, ‘en nu gaan we naar huis’.

Bartje begint te huilen. Maartje laat haar boekje los en begint weer van armstoel naar armstoel te springen. Deze keer met haar schoenen aan. Bartje huilt harder. Maartje gaat nu schreeuwen. Dat het naar poep ruikt, schreeuwt ze. Ik denk dat het Bartje is.

Ze vertrekken gehaast. Naar huis. Naar mama.

Ik ga even kijken of ik mijn bloem nog krijg.

Filed Under: column Tagged With: coffee company, kristina g. langarika, kristina goikoetxea langarika, moederschap, schrijven in een café

Copyright © 2022 Kristina G. Langarika

  • Facebook
  • Instagram
  • Twitter
  • Linkedin
  • Pinterest