Ik heb een peuter aan de borst.
Mijn peuter kijkt naar mij terwijl ze van me zuigt. Haar ogen kijken direct in mijn ogen. Het is dezelfde blik als toen ze uit mij geboren werd. Ze onderzocht mijn gezicht toen al vanaf dezelfde hoek. Het leek alsof ze stapje voor stapje mijn gezicht probeerde te begrijpen. Okay, dit is het gezicht van mijn moeder. Met deze vrouw zal ik voortaan 24 uur zeven dagen in de week te maken hebben.
Nu is het twee jaar later. Ik zit op dezelfde rode schommelstoel. Alleen zijn er nu wat groene viltstiftstreepjes op de stoffering gekomen en mijn oogwallen zijn wat opgeknapt. Dezelfde melodie van John Coltrane speelt door. De stoel schommelt op hetzelfde ritme. Als een boot die zich steeds verder in de zee van het leven durf te begeven. Met mijn borst help ik haar het stoten van de golven beter te ondergaan. En buiten zingen de vogels door.
We gaan onze derde zomer samen tegemoet. En nog steeds zijn er deze momenten van rust bij ons thuis, bij de dageraad en bij de schemering. Met of zonder Coltrane, met of zonder vogels, stopt alles even rondom ons, we kijken minuten lang naar elkaar en ik voed haar met mijn eigen witte gouden melk die ik blijf produceren dankzij het toverende effect van deze fee.
Soms, voordat ik ga douchen, kijkt ze naar mijn naakte borsten en vraagt of ze die even mag aanraken. Ik buk en ze raakt ze op een manier alsof ze de meest kostbare diamanten aan het aaien is. En dan moet ik denken aan de borsten van mijn moeder die nu al wat hangen en hoe ze mij ook jarenlang op zo´n manier het leven hebben geschonken. En aan de borsten van mijn oma die ook diamanten waren voor mijn moeder.
Ik zie mezelf weerspiegeld in de ogen van mijn peuter terwijl ze van mijn binnenste rivier drinkt, een rivier die al generaties vóór mij door mij doorvloeit. Ik houd haar vast en zoen haar op haar voorhoofd.
En dan zie ik zo´n item van Eenvandaag getiteld “Peuter aan de borst¨ en daarin komt een vrouw met moedermelkvlekken op haar ochtendjas zoals ik, en hetzelfde glimmen van voldaanheid in haar gezicht als ik, en dezelfde oogwallen als ik en ik denk: man, ik weet waarover deze vrouw praat.
Kort daarna verschijnt er een man in beeld die nooit in zijn leven borstvoeding heeft gegeven en die uit eigen ervaring niet kan weten waarover deze vrouw het heeft. En de man kijkt naar een youtube filmpje en zegt dat dit een mode is die uit Amerika komt, want daar houden ze van extremisme, en dit is een extreme vorm van ouderschap, een beetje te vergelijken met een soort sekte, een sekte van vrouwen die niet durven los te laten, voegt hij daaraan toe.
Dus, als ik morgen weer op een terrasje mijn peuter ga voeden, zullen de mensen vast denken dat ik van die sekte ben, van die extreme sekte wiens mode vanuit Amerika is komen aanwaaien, vast een moeder die niet durft los te laten.
En ze zullen mijn borsten helaas niet meer als twee diamanten kunnen zien, twee ruwe diamanten omgetoverd door mijn fee. Mijn peuter aan de borst.
