Ik wil alle mijlpalen van het leven van Lou meemaken.
Ik herinner me nog het moment toen ze zich voor het eerst bewust werd van de stoom. De stoom die uit het eten kwam dat ik me net had geserveerd. Ze keek geïntrigeerd naar de wolk rook die omhoog kwam uit mijn linzensoep. Volgens mij wel een minuut lang.
Toen dacht ik het dus. Ik wil alle mijlpalen van het leven van Lou meemaken.
Maar ja, als ik niet bij haar ben, dan mis ik dat. En zelfs als ik bij haar ben, maar de afwas doe, kan ik een belangrijke gebeurtenis in haar leven missen.
Gisteren heb ik iets belangrijks gemist. Lou kwam terug naar huis met haar oma. Ik wachtte thuis. Het was al donker op straat. Daarboven in de donkerte hing een mooie grote lichte bal. Lou wees hem aan: ‘Luna’ zei mijn moeder.
Toen ik de deur openmaakte, had Lou een grote glimlach op haar gezicht. Ze wees omhoog naar het plafond met haar vinger en zei: ‘Luna’.
Dan hebben we ons naar het raam gehaast want ze wilde me de maan laten zien.
Vandaag heb ik van haar geleerd dat de maan niet alleen daar hoog in de lucht onbereikbaar hangt. De maan is ook een van mijn witte ronde oorbellen van de H & M, maar ook de cirkels in de vleugels van het vliegtuig die opa van de week voor haar kocht.
Na het eten gingen we in bed liggen voor de siësta. Het gordijn was dicht, maar er was toch geen maan.
‘Luna, luna,’ zei Lou. Ik moet een keer zo´n maan aanschaffen die je aan het plafond kan plakken, dacht ik.
‘Luna, luna,’ bleef Lara herhalen. Er zou geen siësta komen zonder La Luna.
We zijn naar de PC gelopen, en hebben in Google afbeeldingen van La Luna gezocht.
Lou koos voor een grote mooie witte maan die scheen boven een soort eiland met een palmboom. Met mijn mobiel heb ik daarvan een foto gemaakt.
Terug in bed heb ik de foto van La Luna in de Carabische nacht in mijn mobiel te voorschijn gehaald en tussen mijn beha en mijn borsten vastgezet. Lara dronk van mij met haar ogen gefixeerd op mijn mobiel.
Ik hield De Maan vast.
