column

Ik heb een peuter aan de borst.

Mijn peuter kijkt naar mij terwijl ze van me zuigt. Haar ogen kijken direct in mijn ogen. Het is dezelfde blik als toen ze uit mij geboren werd. Ze onderzocht mijn gezicht toen al vanaf dezelfde hoek. Het leek alsof ze stapje voor stapje mijn gezicht probeerde te begrijpen. Okay, dit is het gezicht van mijn moeder. Met deze vrouw zal ik voortaan 24 uur zeven dagen in de week te maken hebben.

Nu is het twee jaar later. Ik zit op dezelfde rode schommelstoel. Alleen zijn er nu wat groene viltstiftstreepjes op de stoffering gekomen en mijn oogwallen zijn wat opgeknapt. Dezelfde melodie van John Coltrane speelt door. De stoel schommelt op hetzelfde ritme. Als een boot die zich steeds verder in de zee van het leven durf te begeven. Met mijn borst help ik haar het stoten van de golven beter te ondergaan. En buiten zingen de vogels door.

We gaan onze derde zomer samen tegemoet. En nog steeds zijn er deze momenten van rust bij ons thuis, bij de dageraad en bij de schemering. Met of zonder Coltrane, met of zonder vogels, stopt alles even rondom ons, we kijken minuten lang naar elkaar en ik voed haar met mijn eigen witte gouden melk die ik blijf produceren dankzij het toverende effect van deze fee.

Soms, voordat ik ga douchen, kijkt ze naar mijn naakte borsten en vraagt of ze die even mag aanraken. Ik buk en ze raakt ze op een manier alsof ze de meest kostbare diamanten aan het aaien is. En dan moet ik denken aan de borsten van mijn moeder die nu al wat hangen en hoe ze mij ook jarenlang op zo´n manier het leven hebben geschonken. En aan de borsten van mijn oma die ook diamanten waren voor mijn moeder.

Ik zie mezelf weerspiegeld in de ogen van mijn peuter terwijl ze van mijn binnenste rivier drinkt, een rivier die al generaties vóór mij door mij doorvloeit. Ik houd haar vast en zoen haar op haar voorhoofd.

En dan zie ik zo´n item van Eenvandaag getiteld “Peuter aan de borst¨ en daarin komt een vrouw met moedermelkvlekken op haar ochtendjas zoals ik, en hetzelfde glimmen van voldaanheid in haar gezicht als ik, en dezelfde oogwallen als ik en ik denk: man, ik weet waarover deze vrouw praat.

Kort daarna verschijnt er een man in beeld die nooit in zijn leven borstvoeding heeft gegeven en die uit eigen ervaring niet kan weten waarover deze vrouw het heeft. En de man kijkt naar een youtube filmpje en zegt dat dit een mode is die uit Amerika komt, want daar houden ze van extremisme, en dit is een extreme vorm van ouderschap, een beetje te vergelijken met een soort sekte, een sekte van vrouwen die niet durven los te laten, voegt hij daaraan toe.

Dus, als ik morgen weer op een terrasje mijn peuter ga voeden, zullen de mensen vast denken dat ik van die sekte ben, van die extreme sekte wiens mode vanuit Amerika is komen aanwaaien, vast een moeder die niet durft los te laten.

En ze zullen mijn borsten helaas niet meer als twee diamanten kunnen zien, twee ruwe diamanten omgetoverd door mijn fee. Mijn peuter aan de borst.

Ik wil alle mijlpalen van het leven van Lou  meemaken.

Ik herinner me nog het moment toen ze zich voor het eerst bewust werd van de stoom. De stoom die uit het eten kwam dat ik me net had geserveerd. Ze keek geïntrigeerd naar de wolk rook die omhoog kwam uit mijn linzensoep. Volgens mij wel een minuut lang.

Toen dacht ik het dus. Ik wil alle mijlpalen van het leven van Lou meemaken.

Maar ja, als ik niet bij haar ben, dan mis ik dat. En zelfs als ik bij haar ben, maar de afwas doe, kan ik een belangrijke gebeurtenis in haar leven missen.

Gisteren heb ik iets belangrijks gemist. Lou kwam terug naar huis met haar oma. Ik wachtte thuis. Het was al donker op straat. Daarboven in de donkerte hing een mooie grote lichte bal. Lou wees hem aan: ‘Luna’ zei mijn moeder.

Toen ik de deur openmaakte, had Lou een grote glimlach op haar gezicht. Ze wees omhoog naar het plafond met haar vinger en zei: ‘Luna’.

Dan hebben we ons naar het raam gehaast want ze wilde me de maan laten zien.

Vandaag heb ik van haar geleerd dat de maan niet alleen daar hoog in de lucht onbereikbaar hangt. De maan is ook een van mijn witte ronde oorbellen van de H & M, maar ook de cirkels in de vleugels van het vliegtuig die opa van de week voor haar kocht.

Na het eten gingen we in bed liggen voor de siësta. Het gordijn was dicht, maar er was toch geen maan.

‘Luna, luna,’  zei Lou. Ik moet een keer zo´n maan aanschaffen die je aan het plafond kan plakken, dacht ik.

‘Luna, luna,’ bleef Lou herhalen. Er zou geen siësta komen zonder La Luna.

We zijn naar de PC gelopen, en hebben in Google afbeeldingen van La Luna gezocht.

Lou koos voor een grote mooie witte maan die scheen boven een soort eiland met een palmboom. Met mijn mobiel heb ik daarvan een foto gemaakt.

Terug in bed heb ik de foto van La Luna in de Carabische nacht in mijn mobiel te voorschijn gehaald en tussen mijn beha en mijn borsten vastgezet. Lou dronk van mij met haar ogen gefixeerd op mijn mobiel.

Ik hield De Maan vast.

Op weg naar huis was je gisteren bijna in slaap gevallen.

Om de hoek bij onze straat begon het heel hard te regenen. Jouw oogjes begonnen dicht te vallen. Jouw handjes begonnen naast je te hangen.

Ik rende hard. De parasol van de driewieler deed dienst als paraplu. Toch waren je handjes en je voetjes met de sandalen nat toen we bij onze voordeur kwamen.

In mijn armen heb ik je naar de vierde verdieping gedragen. Jouw hoofd op mijn linkerschouder. Dat vertrouwde gevoel dat ik al vijftien maanden met jouw deel.

Sandaaltjes uit. Liggen. Jouw linkerhand was heel koud tussen mijn borsten. Je zocht naar de warmte van mijn hart. Je begon van mijn rechterborst te zuigen. Dat geluid. Zo vertrouwd.

Jouw oogjes waren dicht. De kleur van je gezicht werd langzaam lichter. Precies zoals in jouw eerste maanden. Je was de weg ingeslagen naar je glorieuze plek van rust.

De druppels van de regen sloegen steeds harder tegen het raam van onze kamer. Daaronder werd de ritmiek van jouw zuigen langzamer. Nu dronk je al van mij. Grote slokken.

Ik keek naar de bovenste van de takken van de boom in de patio. De wind was hard. De takken waaiden in de lucht.

Jouw beentjes waren gebogen. Je lag zoals in mijn buik toen. Mijn rechterarm omringde je vanboven. Mijn benen omringden je van beneden.

Ik was een schelp. Jij de parel. Je at van mij. Ik werd door jou gevoed.

De regen bleef slagen tegen ons raam. De takken van de boom bleven zwaaien in de lucht.

Je sleepte me mee in je slaap.